Onderzoeksvragen + onderzoek Individualisering, Pepijn

- Wat is individualisering?

“Individualisering is het proces waardoor mensen zelfbewuster en meer als individu in plaats van als groep in de samenleving komen te staan. Dit proces is met de industrialisatie op gang gekomen en tegenwoordig wordt de Westerse wereld als geïndividualiseerde wereld gezien. Je zal zelf meer denken dan de groep laten denken.” – Wikipedia

Individualisering is een historisch, sociaal en cultureel proces dat al sinds eeuwen in de westerse samenleving werkzaam en nog altijd gaande is. Er bestaat een neiging om ieder teken van verminderende sociale cohesie te beschouwen als een bewijs van toenemende individualisering. Mensen zouden zich steeds minder van elkaar aantrekken en zich niet meer voor het lot en het leed van anderen interesseren.Door de sociale wetenschappen wordt individualisering niet per se als een ongewenst proces of als een bron van voortdurende zorg beschouwd. Ze is bovendien zo alom aanwezig en zozeer verbonden met de manier waarop mensen leven en oordelen, dat een niet-gendividualiseerde vorm van bestaan voor de meeste mensen niet eens denkbaar zou zijn, laat staan dat die hen gelukkig zou maken.Individualisering is op zich niet een goede of een slechte ontwikkeling. In eerste instantie is ook niet de morele beoordeling ervan interessant, maar de empirische verkenning van wat op de verschillende gebieden van het samenleven onder die noemer schuilgaat.

- Wat zijn de gevolgen van individualisering? (is dit positief of negatief?)

De gevolgen van individualisering zijn niet zwart-wit. Ze zijn niet uitsluitend positief of negatief, en vaak ook niet precies aan te wijzen. Het is een groeiproces dat al heel lang aan de gang is, en steeds verder gaat. Een mooi voorbeeld van individualisatie is de emancipatie van de vrouw. Dit proces is al erg lang bezig, en nog lang niet worden vrouwen overal gelijk als mannen behandeld. De emancipatie zelf is dus een voorbeeld van individualisatie. De gevolgen hiervan kennen we allemaal, en naar mijn mening zijn die erg positief.
Een ander voorbeeld dat goed laat zien hoe lang individualisering al gaande is, is de verandering in sociale mobiliteit. Sociale mobiliteit is de mogelijkheid voor een individu, familie of groep mensen om een maatschappelijk hogere positie te bereiken. Voor de Franse Revolutie was het voor veel mensen onmogelijk om een hogere positie te bereiken, omdat men in een standenmaatschappij leefde. Werd je geboren in een lage stand, dan bleef je daar. Je kon niet zomaar hogerop komen. Tegenwoordig is dat natuurlijk heel anders met het huidige onderwijs. De mate van onderwijs is bepalend voor je maatschappelijke carrière, niet de geboorte in een stand. Wil je een goede baan, dan zul je daar dus zelf hard voor moeten werken.
Mensen vinden het altijd fijn om het positieve te laten overrompelen door het negatieve. Men ziet eerder de negatieve gevolgen dan de positieve. Een negatief gevolg kan ik je zo geven: Ik zou niet weten hoe de mensen in mijn straat heten. Een positief gevolg? Door de individualisering is men vrij om te gaan en staan waar men wil. Men kan voor steeds een andere groep kiezen om toe te behoren, waar men zich op dat moment (in de levensfase) of op ogenblik (van de dag) fijn bij voelt.
Als we gaan kijken naar de gevolgen in de (nieuwe) media, dan kennen we de gevolgen ook. Internet wordt steeds belangrijker, haast iedere commercial op de tv geeft een website waar de kijker naderhand meer informatie kan vinden/verder gehersenspoeld wordt. Reclames worden steeds vaker een beleving waarbij de gebruiker centraal staat. De klant is nog meer koning dan dat ie ooit is geweest.

- Wat is de toekomst van individualisering?

Geen antwoord op te geven.

- Wat heeft wonen met individualisering te maken?

Nederland telt bijna 16 miljoen inwoners, wat betekent dat de Nederlandse samenleving bijna 16 miljoen individuen omvat. Vergeleken met vorige generaties zijn ze steeds minder geneigd en genoodzaakt in grote eenheden met elkaar te leven. Tussen 1960 en 2000 steeg het aantal inwoners met 40%, maar het aantal huishoudens verdubbelde, van iets meer dan 3 miljoen tot bijna 7 miljoen. Het aantal leden per huishouding is in die tijd gedaald van bijna 3,6 tot minder dan 2,3. Op dit moment wordt ruim één op de drie huishoudens gevormd door een alleenstaande, terwijl dat in 1960 nog voor één op de acht huishoudens gold.
Deze cijfers laten ook zien dat het kindertal per gezin sterk gedaald is de laatste tijd. Daarnaast gaan gaat men tegenwoordig meer dan vroeger sneller uit huis, en vaak ook nog als vrijgezel. Wie wel gaat samenwonen gaat vaak nog niet meteen het huwelijksbootje in. Later komt het daar meestal wel van, maar dit uitstel is te zien als uitdrukking van een streven naar een langer behoud van eigen identiteit en een grotere persoonlijke autonomie in de vormgeving van het eigen leven. Ook in een relatie wordt individualisering zo steeds meer voelbaar en zichtbaar: men wordt partner van elkaar en heeft een relatie met elkaar. Dat is iets anders dan samen een echtpaar worden. Het blijven gebruiken van de meisjesnaam in het huwelijk symboliseert voor veel vrouwen hun zelfstandigheid: maatschappelijk en persoonlijk. De verkleining van de huishoudens komt ook door het toegenomen aantal echtscheidingen. Daardoor ontstaan meestal twee huishoudens.
Dit bovenste komt voort uit een onderzoek van het SCP. Het zijn feiten die we niet zozeer merken. We merken eerder dat onze buren vreemden voor ons worden.